Zjeżdżali tu jak do Ziemi Obiecanej. Wagonami towarowymi, konnymi wozami, ciężarówkami. Jedni w nadziei na lepsze jutro, drudzy z przymusu, a jeszcze inni z przypadku. Niczym amerykańscy pionierzy szli w jednym kierunku: na Zachód.

Październikowa noc 1945 roku. Z mroku wyłania się tablica Kalisz Pomorski, pociąg staje z głośnym stęknięciem. Wysiada z niego tylko jedna, młoda kobieta. Czuje radość, bo wreszcie koniec tułaczki, zobaczy matkę i brata. Z drugiej strony pytania: gdzie jestem? dokąd iść?

Pani od polskiego zabiera ją po szkole do domu, zakłada na nogi szmaty, obwiązuje sznurkiem i każe szurać nogami po podłodze. Szur, szur, szur, szur – kiedy 11 – letnia Zosia poleruje deski, nauczycielka wbija jej do głowy nowe słówka. Zosia uczy się szybko. Musi. Jest rok 1945, dookoła sami Polacy, a ona mówi tylko po niemiecku… A tego języka, tu, w nowej Polsce raczej nie kochają…