Język utworu, szorstki i wulgarny u Rosy, delikatnej, opiekuńczej kobiety oraz wykwintny, pełen metafor i poetyckich wzniosłości o śmierci.
Zabiegiem arcyciekawym było powierzenie śmierci właśnie narracji w powieści. To on przedstawia czytelnikowi losy dwojga młodych bohaterów: Liesel Meminger i Rudego Steinera, historię ich przyjaźni i kiełkującej miłości. Ukazuje Niemców poddanych ideologii nazistowskiej i jej posłusznych, ale także Niemców, zwykłych obywateli, ciepłych, troskliwych, empatycznych, walczących z aparatem totalitarnym i zdolnych do poświęceń.
Wśród mocnych stron utworu wymienić można kompozycję powieści, która podsyca ciekawość czytelnika. Mają na to wpływ zarówno niedopowiedzenia, ale także urywane rozdziały, wyprzedzanie zdarzeń i zastosowanie retrospekcji. Nie bez znaczenia dla warstwy edukacyjnej utworu są elementy prawdziwe. Wydaje się, iż autor postawił sobie za zadanie ukazanie czytelnikowi, iż nawet w czasach trudnych i wymagających, ma szansę zaistnieć miłość i przyjaźń oraz że zawsze warto żyć w zgodzie ze sobą i swoimi poglądami, że nie należy podążać za tłumem, poddawać się wspólnej ideologii.
Kolejne spotkanie odbędzie się w dn. 28 stycznia 2020 r. Lekturą, którą będziemy omawiać jest powieść Olgi Tokarczuk pt. „Prowadź swój pług przez kości umarłych” .
