Autorka swym utworem funduje czytelniczkom nie tylko dobrą prozę, którą czyta się łatwo i przyjemnie, ale przede wszystkim prozę prawdziwą, z bohaterkami o rzeczywistych problemach, pełnych obaw i lęków o jutro. W powieści poznałyśmy kobiety otwarte na dialog, przychylne zmianom i wszelakim wyzwaniom. Kobiety podążające naprzód, choć na początku powieści znajdujące się na życiowym rozdrożu. Kobiety, które podnoszą na duchu i dają nadzieję innym, bo same znalazły rozwiązanie dla swych problemów.

Spotkanie było - zapewne w myśl autorki - przyczynkiem do dyskusji na temat odkrywania historii swoich rodzin, konstruowania genogramów i pielęgnowania tradycji. Dyskusji o członkach rodzin i ich przeżyciach.

Kolorytu powieści dodało niewątpliwie osadzenie historii w konkretnej, znanej nam przestrzeni. Tę przestrzeń stanowi sąsiedzki Wałcz, jego parki, jeziora i infrastruktura. Autorka zabierając bohaterki na wycieczkę i przybliżając charakterystyczne dla miasta zjawiska i wydarzenia, niekiedy wielce interesujące, wzbudziła w czytelniczkach chęć zobaczenia lub jak w tym przypadku doświadczenia i przeżycia tych samych przygód.

Nie bez znaczenia dla fabuły są opisane zjawiska metafizyczne i ezoteryczne. Duchy, komunikacja pozagrobowa, zdolności paranormalne u jednych budzą grozę, a naszym zdaniem dodawały smaczku powieści. Domykały fabułę i tchnęły do zastanowienia się i refleksji. O życiu i przemijaniu. Ale także jak trafnie zauważyła nasza klubowiczka Pani Jola cytując publikację Karen Berg pt. "Bóg używa szminki" - o sprawiedliwości.

Powieść Doroty Schrammek czytałyśmy z przyjemnością. Fabuła jawiła nam się jak baśń ze szczyptą magii. Baśń bez bujających w obłokach księżniczek, a z twardo stąpającymi po ziemi kobietami. Polecamy wszystkim szukającym interesującej lektury.